Flowering plum tree – Japonaiserie (after Hiroshige) – Vincent van Gogh, 1887

Quando amanhecer em Portugal, neste dia 20 de Março, estaremos a celebrar o Equinócio da Primavera enquanto a Terra do Sol Nascente sofre, mesmo quando as cerejeiras estão em flor.  
A minha homenagem, através da visão poética que Van Gogh nos deixou da Mãe-Terra.

One may recognize a Japanese influence even in Vincent van Gogh’s later work. In the stylized designs, the use of strong contours and contrasting colors, the cut-off compositions, and in his continuing interest in certain themes, such as blossoming trees or twisting branches.

Van Gogh made this painting after a Japanese print by Hiroshige from the extensive collection he shared with his brother. He closely followed the composition of Hiroshige, but did not stick to the exact colours of the original. The Oriental characters he painted on the frame were derived from a Japanese example. The text they create has no coherent meaning and their function is primarily decorative.

The ancient plum tree that was the subject of the original print by Hiroshige had the poetic nickname of ‘the sleeping dragon plum tree’. A name it got from the way that the tree branched out via a network of underground roots only to emerge above ground somewhere else. Via.

Joe Morello (1928-2011)

O Quarteto de Dave Brubeck, com Brubeck ao piano, Paul Desmond no saxophone alto, Eugene Wright no baixo e Joe Morello na bateria, adquiriu notoriedade ao longo da década de 50; Porém, estava escrito nas estrelas que 1959 seria um ano excepcional para o jazz: a par de Kind of Blue de Miles Davis, apresentava-se ao mundo “Time Out”. O álbum, que incluía “Take Five” com um solo memorável de Morello e “Blue Rondo a la Turk”, tornou-se num dos discos de jazz mais populares de sempre, em grande parte devido à secção rítmica de Wright e Morello.


Afeganistão: Encruzilhadas do Mundo Antigo

Exposição “Afghanistan: Crossroads of the Ancient World”
British Museum | 3 de Março a 3 de Julho de 2011


Gold crown from Tillya Tepe, 1st century AD

Resultante da posição geográfica na região e das relações de comércio e culturais com os países vizinhos da Ásia Central como o Irão, a Índia e a China, estão acessíveis algumas das mais importantes descobertas arqueológicas do Antigo Afeganistão, bem como peças únicas cedidas pelo Museu Nacional do Afeganistão, em Cabul. O conjunto, superior a 200 objectos, apresenta-se sob a forma de uma encruzilhada cultural do Mundo Antigo, desde esculturas clássicas, mobiliário da Índia, do Egipto e ornamentos em ouro.

Todos os objetos foram encontrados entre 1937 e 1978, tendo-se temido pelo seu desaparecimento após a invasão soviética de 1979 e a guerra civil que se seguiu, quando o Museu Nacional foi atingido pelos talibãs.


Fragment of a bowl depicting bearded bulls (Tepe Fullol), 2200-1900 BC

As descobertas mais antigas, parte de um tesouro com cerca de 4000 anos, constituem os primeiros artefactos de ouro encontrados no Afeganistão e estão ligadas às trocas comerciais com as civilizações do Irão e do Antigo Iraque. As mais recentes provêm de três outros locais no norte do Afeganistão e pertencem ao período situado entre o século 3º aC e o século 1º dC.


Enamelled glass goblet from Begram, 1st century AD

Relacionado:
Artigo “Looted Afghan treasures identified” e conjunto de imagens no The Independent
Artigo “Treasures from Afghanistan: in pictures” no The Telegraph

Serenata do Cisne Bravo

Em Janeiro de 2010 no Lago Hokkaido – Japão, o fotógrafo Stefano Unterthiner captou a graciosidade poética dos cisnes bravos. O trabalho que realizou para a National Geographic valeu-lhe  o 2º Prémio da World Press Photo na categoria Natureza.

Heroínas no Thyssen – Atalanta

Que feliz coincidência, a escolha de 8 de Março para a inauguração da Exposição no Museu Thyssen, já que hoje se celebra o 100º aniversário do Dia Internacional da Mulher.

Guido Reni – Atalanta e Hipómenes, 1618-1619

Como Ártemis y sus ninfas, la mortal Atalanta rechaza el culto de Afrodita y destacaba en los ejercicios supuestamente masculinos: la caza, la lucha cuerpo a cuerpo, la carrera. La figura de Atalanta encierra una amenaza potencial contra los roles de género que ha sido desactivada una y otra vez, desde el propio Ovídio hasta las interpretaciones pictóricas del mito. En la pintura victoriana, no obstante, la iconografía de cazadoras y atletas antiguas será rescatada para imaginar la emancipación del cuerpo femenino y el derecho al deporte como precursor en la conquista de otros derechos sociales y políticos.


Noël Hallé – The Race between Hippomenes and Atalanta, 1762-65
Oil on canvas, 321 x 712 cm | Musée du Louvre, Paris

Josephine Baker em Portugal

Para comemorar o 70.º aniversário da estreia da artista em Portugal, em Março de 1941, João Moreira dos Santos e o Teatro daTrindade propõem para os dias 11 e 12 de Março a peça Uma Noite com Josephine Baker ( o evento consiste num espectáculo multimedia que inclui música, teatro e vídeo, e ainda a apresentação do livro de João Moreira dos Santos sobre a ligação de Baker a Portugal entre 1933 e 1960. 
Complementarmente, realiza-se a 12 de Março o passeio guiado Na Peugada de Josephine Baker pela Lisboa dos Anos 30/50.

Josephine Baker, que nos anos 20 foi o ícone do jazz e da libertação sexual, escandalizando a velha Europa com as suas ousadas e desnudadas danças, passou sete vezes por Portugal, entre 1939 e 1960. Desde simples escalas a concertos, acções de espionagem para os serviços secretos franceses, uma tentativa frustrada de adopção e até declarações políticas pró-fraternidade universal, não passou despercebida nem sem levantar protestos pela sua arte e cor.João Moreira dos Santos

 

 

Oriente – Ocidente

(Anònim Sefardi)

Yo m’enamori d’un aire,
d’un aire d’un donzell,
d’un donzell molt formós,
bell del meu cor.

Yo m’enamori de nit,
la lluna m’ enganyà.
Si hagués estat de dia,
yo no hauria conegut l’amor.

Si altre cop yo m’enamoro,
que sigui de dia, amb sol.

Mar

Mar, metade da minha alma é feita de maresia
Pois é pela mesma inquietação e nostalgia,
Que há no vasto clamor da maré cheia,
Que nunca nenhum bem me satisfez.
E é porque as tuas ondas desfeitas pela areia
Mais fortes se levantam outra vez,
Que após cada queda caminho para a vida,
Por uma nova ilusão entontecida.

E se vou dizendo aos astros o meu mal
É porque também tu revoltado e teatral
Fazes soar a tua dor pelas alturas.
E se antes de tudo odeio e fujo
O que é impuro, profano e sujo,
É só porque as tuas ondas são puras.

Sophia de Mello Breyner Andresen

Alessandro Striggio`s Missa “Ecco si Beato Giorno” in 40 and 60 parts

‎[…] Striggio’s mass is scored for 40 voices for most of its length, but goes into 60 for the final ‘Agnus dei’. This makes it by far the biggest piece written up to that time (around 1566) and it probably gave the cue for Tallis to write his 40-part motet Spem in alium: either the mass itself or Striggio’s own 40-part motet Ecce beatam lucem on which the mass seems to be based. Both the mass and this motet were performed together on a European tour Striggio undertook in 1567, bringing them to London as well as to Paris and Vienna. It is thought that Tallis (and the Duke of Norfolk) heard the London performance and decided to rival the scale of it.

The music for the mass disappeared soon after Striggio’s tour, after which it was only known from contemporary written descriptions, and from the survival of Ecce beatam lucem. The hero of its recent rediscovery is Davitt Moroney, the English harpsichordist, who was acute enough to question a miswritten entry in a library catalogue, thereby stumbling upon the missing music. How one conceals the existence of a piece that at its largest requires 60 separate hand-written parts for more than 400 years is a mystery to me, but that is what happened and I have often wondered how Davitt felt when he realised what he had found. Discoveries like that don’t even come once a lifetime. By his own account he then spent a year writing it out and scoring it up. ‎[…]

Leitura relacionada:
– O artigo completo de Peter Phillips pode ser lido na Spectator.
THE EVOLUTION OF AN ERROR, OR HOW STRIGGIO’S MISSA SOPRA ECCO SI BEATO GIORNO WAS LOST (AND FOUND)

Alessandro Striggio`s Missa “Ecco si Beato Giorno” in 40 and 60 parts

The BBC Singers; The Tallis Scholars | Peter Phillips, Chorus master | His Majestys Sagbutts & Cornetts | Davitt Moroney, conductor.


Parte IIParte IIIParte IV

Leonardo da Vinci e a Água

Encontrando-se a água no imenso mar, seu elemento, teve desejos de subir aos ares, e confortada pelo elemento fogo, elevou-se em fino vapor, quase parecendo da leveza do ar. Chegada lá acima, alcançou o ar mais leve e fino, onde foi abandonada pelo fogo; e os pequenos granículos, apertados, unem-se e tornam-se pesados, pelo que ao cair a soberba se transforma em fuga. E cai do céu; pelo que a seguir foi bebida pela seca tarra, onde, por muito tempo encarcerada, fez penitência do seu pecado.